مقدمه: مطالعه حاضر با هدف تاثیر هشت هفته تمرینات ترکیبی و مکمل جینکوبیلوبا بر عامل نروتروفیک مشتق از مغز سالمندان مرد افسرده انجام گرفت. مواد و روش ها: 40 سالمند مرد افسرده به صورت مشارکت داوطلبانه در چهار گروه 10 نفری تمرینات ترکیبی، مکمل جینکوبیلوبا، تمرین ترکیبی همراه با مکمل جینکوبیلوبا و کنترل قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون خونگیری از آزمودنی ها در آزمایشگاه تخصصی نور انجام گرفت سپس در گروه تمرین ترکیبی، شرکت کنندگان به مدت هشت هفته و هر هفته 3 جلسه به تمرین مورد نظر در سالن شهید چاغروند شهر خرم آباد پرداختند. در گروه مصرف عصاره جینکوبیلوبا، آزمودنی ها به مدت هشت هفته و هر روز به مقدار 80 میلی گرم به مصرف عصاره مورد نظر پرداختند. در گروه تمرین ترکیبی همراه با مصرف عصاره جینکوبیلوبا، آزمودنی ها به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه به انجام تمرینات ترکیبی پرداختند و همچنین در طول این مدت هر روز به مقدار 80 میلی گرم به مصرف عصاره مورد نظر پرداختند. 24 ساعت پس از اخرین جلسه تمرینی مجددا از آزمودنی ها خونگیری انجام شد. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون های تی وابسته و تحلیل کوواریانس تک متغیری و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین ترکیبی، مصرف مکمل جینکوبیلوبا و ترکیبی از تمرین مکمل جینکوبیلوبا باعث افزایش معنی دار عامل نروتروفیک مشتق از مغز مردان سالمند افسرده گردید (05/0

زمینه و هدف: فاکتور نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) یکی از عوامل موثر بر کارایی سیستم عصبی و افزایش فرایندهای ذهنی می باشد که مقدار آن با غنی سازی محیطی به طور قابل توجهی افزایش می یابد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک دوره تمرینات اسپارک بر BDNF در کودکان با نشانگان داون و کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. مواد و روش ها: 20 دانش آموز پسر با نشانگان داون و 20 دانش آموز پسر کم توان ذهنی 7 تا 9 ساله شهر شیراز، داوطلبانه در این تحقیق نیمه تجربی شرکت کردند. آزمودنی های هر گروه، به صورت تصادفی به دو زیرگروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. زیرگروه های آزمایش، یک برنامه منتخب اسپارک را به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای اجرا کردند. زیرگروه های کنترل در این برنامه مداخله ای شرکت نداشتند. قبل و بعد از تمرینات اسپارک، از تمام آزمودنی ها (آزمایش و کنترل) نمونه گیری خونی از ورید جلو بازویی به عمل آمد. پس از جداسازی سرم از پلاسما به روش الایزا، سطح BDNF با استفاده از کیت انسانی استبیو فارم ساخت کشور چین با دقت 0/01نانوگرم/ میلی لیتر اندازه گیری شد. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر نشان داد که اثر تعاملی گروه*مرحله معنادار می باشد. بررسی های بیشتر نشان داد در پیش آزمون، تفاوت معناداری بین گروه های چهارگانه در سطوح BDNF وجود ندارد. هرچند در پس آزمون، هر دو زیرگروه تجربی (کم توان ذهنی و نشانگان داون) بطور معناداری BDNF بالاتری نسبت به زیرگروه های کنترل داشتند. همچنین، سطح BDNF در زیرگروه های تجربی از پیش به پس آزمون پیشرفت معناداری نشان داد، در حالی که در مورد زیرگروه های کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که برنامه منتخب اسپارک باعث افزایش سطح BDNF در کودکان دارای اختلال رشدی می شود. هرچند، این برنامه به طور یکسانی بر هر دو گروه کم توان ذهنی و نشانگان داون، تاثیرگذار بوده است.

ائوتاکسین آدیپوکین پیش التهابی مترشحه از بافت چربی است که ترشح آن در چاقی افزایش یافته و مانع نوروژنز می شود. BDNF نیز یکی از عوامل رشد عصبی است که درعملکرد شناختی، متابولیسم چربی و قند و همچنین پاتوفیزیولوژی چاقی و سندرم متابولیک در بزرگسالی مؤثر است. هدف از مطالعه حاضر تعیین تاثیر شش هفته تمرین مقاومتی تناوبی بر سطوح سرمی ائوتاکسین و عامل نروتروفیک مشتق از مغز در مردان جوان با اضافه وزن بود. 20دانشجوی غیرفعال و فاقد برنامه ورزشی منظم از دانشگاه خوارزمی انتخاب و به صورت تصادفی به دوگروه تمرین (10نفر) و کنترل (10نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و هرجلسه به مدت 45دقیقه در تمرینات حضور داشتند. برنامه تمرینی شامل هفت حرکت با شدت 30-40درصد 1RM و سرعت 2v به مدت 10ثانیه و فواصل استراحتی با شدت 30-40درصد 1RM و سرعت v به مدت 20ثانیه بود. نمونه های خونی قبل و پس از شش هفته تمرین، اخذ و مقادیر ائوتاکسین و BDNF سرمی با روش الایزا اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی برای مقایسه متغیرها و همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس و آزمون بونفرونی نشان دادند که شش هفته تمرین مقاومتی تناوبی موجب کاهش معناداری در شاخص های پیکرسنجی مثل توده ی بدنی (0/003=p)، شاخص توده بدن (0/004=p)، دور کمر (0/012=p) و درصد چربی (0/001=p) شد؛ همچنین، این روش موجب افزایش معنی دار در استقامت عضلانی (0/001=p)، و سطوح BDNF سرمی گروه تمرین نسبت به گروه کنترل گردید (0/024=p)؛ همچنین، سطوح ائوتاکسین سرمی در گروه تمرین کاهش معنی داری داشت (0/022=p). نتایج همبستگی هم نشان داد بین ائوتاکسین و BDNF پیش و پس از آزمون به ترتیب رابطه ی معکوس معنی داری وجود دارد (0/511-p=0/013 r=-0/586، p=0/015 r=). کاهش وزن در اثر شش هفته تمرین مقاومتی تناوبی که همراه با از دست دادن بافت چربی بوده است، موجب کاهش سطوح سرمی ائوتاکسین و افزایش سطوح سرمی BDNF گردیده است.

1زمینه و هدف: چاقی پدیده ای چند عاملی است که می تواند با ایجاد اختلالات متابولیکی، سلامتی افراد را به خطر بیاندازد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تمرین تناوبی با شدت زیاد و متوسط بر سطوح سرمی آیریزین و عامل نروتروفیک مشتق از مغز در دانشجویان پسر مبتلا به چاقی بود. روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 30 نفر از دانشجویان پسر چاق با دامنه سنی 28 تا 38 سال و BMI بالاتر از 30، بطور تصادفی در 3 گروه 10 نفری شامل تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی با شدت متوسط و کنترل قرار گرفتند. برنامه تمرینی به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. شاخص ­های آیریزین و BDNF در حالت 12 ساعت ناشتا، 24 ساعت قبل و بعد از اجرای تحقیق اندازه­گیری شدند. یافته ها: سطوح آیریزین در گروه تمرین تناوبی شدید (0/0001>P، 0/34Es=) و گروه تمرین تناوبی شدت متوسط (0/0001>P، 0/37Es=) با افزایش معنی دار همراه بود. در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی دار مشاهده نشد. همچنین سطوح BDNF در گروه تمرین تناوبی شدید (0/0001>P، 0/53Es=) و گروه تمرین تناوبی شدت متوسط (0/0001>P، 0/36Es=) افزایش معنی ­داری داشت. در مقایسه بین گروهی تفاوت معنی­دار مشاهده نشد. نتیجه گیری: احتمالاً تمرین تناوبی با هر دو شدت زیاد و متوسط می­تواند با اثرگذاری مطلوب بر شاخص ­های آیریزین و BDNF موجب بهبود وضعیت سلامتی افراد مبتلا به چاقی شود.

زمینه و هدف: یکی از عوارض یائسگی عوارض عصبی و شناختی می باشد که در ارتباط با تغییرات استروژن می باشد. فعالیت بدنی به دلیل تأثیر مفید آن بر سیستم عصبی و شناختی در سالمندی، خصوصاً از طریق عملکرد فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز (BDNF)، در تحقیقات کاربردی اهمیت دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط بر سطوح سرمی استروژن، نتیریک اکسید (NO) و BDNF در زنان یائسه بود. روش کار: در تحقیقی نیمه تجربی حاضر تعداد 28 زن یائسه ساکن شهر کرمانشاه به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه تمرین مقاومتی (14 = n) و کنترل (14 = n) قرار داده شدند. تمرین مقاومتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 55-45 درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از مداخله خونگیری به صورت ناشتا انجام شد. برای بررسی داده ها از آزمون های t وابسته و مستقل در سطح معناداری (05/0 > P) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که هشت هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنی داری در سطوح سرمی استروژن (001/0 > P) و BDNF (001/0 > P) و NO (001/0 > P) نسبت به گروه کنترل شد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد که تمرینات مقاومتی با شدت متوسط با افزایش استروژن و NO موجب افزایش سطح BDNF سرمی در زنان یائسه می شود و زنان یائسه می توانند با استفاده از این سبک تمرینات علاوه بر بهبود تغییرات هورمونی از مزایای تمرینات مقاومتی بر حفاظت عصبی سود ببرند.

 زمینه و هدف: یکی از مهترین نروتروفین ها عامل نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) می باشد که افزایش آن منجر به توسعه سندرم متابولیک می گردد. عامل نروتروفیک مشتق از مغز رابطه مستقیمی با بیماری هایی از قبیل، صرع، آلزایمر و افسردگی دارد. هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر عامل نروتروفیک مشتق از مغز، انسولین و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر رت اسپراگوداولی نر با سن 8 هفته و میانگین وزن 31.43±280.72 گرم به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی (تمرین استقامتی) تقسیم شدند. هم چنین قبل از شروع تحقیق، رت ها دوره یک هفته ای جهت سازش پذیری با محیط جدید و نحوه فعالیت روی نوارگردان را طی کردند. در طی هشت هفته موش های گروه تمرین استقامتی روی دستگاه نوارگردان بدون شیب (شیب صفر درصد) با سرعت هشت تا 20 متر در دقیقه و به مدت 60 دقیقه در هر جلسه و سه جلسه در هفته دویدند. موش های گروه کنترل در طول این مدت هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در پایان هفته هشتم، موش های صحرایی جهت اندازه گیری پارامترهای مورد مطالعه قربانی شدند تا تغییرات بیوشیمیایی ناشی از تاثیر تمرین های استقامتی مورد بررسی قرار گیرد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: هشت هفته تمرین استقامتی اثر معنی داری بر عامل نروتروفیک مشتقل از مغز موش های صحرایی نداشت (0.11= p) با وجود این هشت هفته تمرین استقامتی باعث کاهش معنی دار انسولین (0.005=p) و مقاومت به انسولین (0.001=p) در موش های صحرایی می شود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق استنباط می شود که تمرین استقامتی (پروتکل تمرینی مورد استفاده) برای کاهش انسولین و مقاومت به انسولین مناسب، ولی برای افزایش عامل نروتروفیک مشتق از مغز مناسب نمی باشد.

زمینه و هدف: امروزه فعالیت ورزشی و استفاده از مکمل های غذایی حاوی فلاونوئید به عنوان محرک های اصلی تنظیم مثبت عوامل رشد عصبی و بهبود عملکرد عصبی- عضلانی مورد توجه قرار گرفته است. کوئرستین یکی از فلاونوئیدهای گیاهی است که از سد خونی مغزی عبور می کند و نقش مؤثری در بهبود سلامت مغز دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر مکمل دهی کوئرستین بر پاسخ سیرتوئین-1 (SIRT-1)، عامل نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-1) به فعالیت حاد تناوبی با شدت بالا و تداومی در دختران ورزشکار بود.مواد و روش ها: این تحقیق نیمه تجربی دوسوکور و از نوع کاربردی با طرح پیش آزمون _ پس آزمون است. 40 دختر جوان ورزشکار از دانشگاه زابل با داشتن سابقة ورزشی بین یک تا سه سال (میانگین سن 03/61±3/21 سال، شاخص تودة بدن 12/3±79/21 کیلوگرم در متر مربع) به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در گروه های مساوی شامل فعالیت تناوبی+کوئرستین، فعالیت تداومی+ کوئرستین، تناوبی+دارونما و تداومی+دارونما قرار گرفتند. آزمودنی ها در ابتدا و انتهای 14 روز یک وهله فعالیت تداومی (با 60 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)) و تناوبی با شدت بالا (اجرای چهار تناوب چهاردقیقه ای با 90 درصد VO2max) را اجرا کردند و در طول این 14 روز نیز گروه های مکمل و دارونما، روزانه (دو نوبت) دو کپسول 500 میلی گرمی کوئرستین و دکستروز مصرف کردند. خون گیری به صورت ناشتا در چهار مرحله ابتدا (پیش و بلافاصله پس از فعالیت حاد اول) و انتهای 14 روز مکمل دهی کوئرستین (پیش و بلافاصله پس از فعالیت حاد دوم) برای سنجش SIRT-1، BDNF و IGF-1 به روش الایزا انجام گرفت. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس دوراهه با اندازه گیری مکرر و تعقیبی بنفرونی انجام گرفت.نتایج: پس از فعالیت تداومی و تناوبی پاسخ SIRT-1، BDNF و IGF-1 افزایش معنادار (001/0P≤) یافت. همچنین پس از 14 روز مصرف کوئرستین، میزان پاسخ فزایندۀ SIRT-1، BDNF و IGF-1به فعالیت حاد تناوبی با شدت بالا و تداومی بیشتر و معنادار (01/0P≤) بود. اما تفاوت بین پاسخ SIRT-1 (14/0P=)، BDNF (32/0P=) و IGF-1(16/0P=) به دو فعالیت حاد تداومی و تناوبی معنادار نبود.نتیجه گیری: به نظر می رسد مکمل دهی کوتاه مدت کوئرستین سبب افزایش سطوح پایه و پاسخ شاخص های SIRT-1، BDNF و IGF-1به دو نوع فعالیت حاد تداومی و تناوبی با شدت بالا در دختران ورزشکار می شود و ازاین رو شاید در تحریک رشد عصبی و بهبود عملکرد عصبی- عضلانی تأثیر بگذارد. اما دو نوع فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا تفاوتی در پاسخ این شاخص ها ایجاد نکرد که نیازمند مطالعۀ بیشتر در این زمینه است.